Επ΄αφορμή
Ποίηση, ανάμνηση από φίλντισι/ άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από το φεγγάρι/ δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα (κι αν έχω δει δασκάλες μόνες και μελαγχολικές, τόσα χρόνια στην εκπαίδευση, κι όλες τους ένα ποίημα) /πεταλούδα που γλυτώνει απ’ τη φωτιά/ φωτιά που γλιτώνει απ’ τα νερά/ άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό/ νύχτα στρωμένη τσιγάρα-λέξεις. (Θωμάς Γκόρπας).
Άσε τα ποιήματα και τους λατρευτικούς σου στίχους/ πίσω από τις τελετουργίες των λέξεων σφάζονται ψυχές.(Βύρων Λεοντάρης).
Μας διώχνουνε τα πράγματα και η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. (Καρυωτάκης).
Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα. (Τάσος Λειβαδίτης).
Βαδίζεις σε μια έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα. (Κική Δημουλά)
Ποίηση, μια διαρκής επανάσταση υπάρξεως, εκείνος ο εαυτός μου δεν κοιμάται ποτέ. (Γ. Σαραντάρης)
Και θέλει στ’ αλήθεια κουράγιο πια για να΄σαι ποιητής, και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα είθισται να δολοφονούν τους ποιητές. (Ν. Εγγονόπουλος).
Εκείνος που γράφει ποιήματα είναι ακριβώς εκείνος που περνά άφοβος από νεκροταφείο τη νύχτα. (Ν. Καρούζος)
