Το παιχνίδι της σφαγής
E.Ionesco
31 Μαΐου, 1,3,4 Ιουνίου 2019, στις 8.30μ.μ.
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας
Θέατρο ΒΑΦΕΙΟ_ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ
Το σημείωμα του σκηνοθέτη:
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ
[1970]
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ
μια Πόλη
στην απόλυτη ευημερία της
μια Επιδημία
στην απόλυτη ισχύ της
οι Κάτοικοι
από τη βία της Άγνοιας
στη βία της Εξουσίας
ο Θάνατος
ο Μαύρος Καλόγερος
σαν μικρό πουλί
παίζει
με την τροφή του
πριν
την καταπιεί
Για να συνειδητοποιηθεί έτσι η άποψη του Ιονέσκο: «Το κακό δεν έρχεται απ’ έξω. Βρίσκεται μέσα μας. Η κόλαση δεν είναι έξω, αλλά εδώ, μέσα μας. Εμείς είμαστε η κόλαση».
Με ιδιαίτερη χαρά η θεατρική μας ομάδα παρουσιάζει φέτος την παράσταση “Το παιχνίδι της σφαγής” του Ευγένιου Ιονέσκο, στο Θέατρο ΒΑΦΕΙΟ_ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ, Αγίου Όρους 16 & Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως, Μετρό Κεραμεικού, Βοτανικός, Αθήνα.
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Διδασκαλία-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας
Φωτογραφίες παράστασης: Παναγιώτης Λάμπης
Ημέρες παραστάσεων:
Παρασκευή 31 Μαΐου, Σάββατο 1η Ιουνίου, Δευτέρα 3 & Τρίτη 4 Ιουνίου 2019, στις 8.30μ.μ.
Παίζουν:
Χρήστος Βολακάκης Αλέξανδρος Ζαρανίκας Νατάσσα Κακαρούνα Ανδρέας Καλόσακας Τζένη Λιαρομάτη
Νίκος Παπαχρήστος Κατερίνα Πολυδέρα Βάνια Τζανάκη Μάρα Χαντζάκου Αριάδνη Χριστοπούλου
Τιμή εισόδου: 8 Ευρώ/άτομο
Προσκλήσεις διατίθενται από τους παρακάτω συναδέλφους στους οποίους θα γίνεται και η κράτηση θέσεων με ταυτόχρονη κατάθεση του αντιτίμου στο λογ. του ΠΟΚΕΑΤΕΠ Νο 6017040039777:
Ελένη Στασινοπούλου: 2105144127, 6937281071, stasinopouloueleni@gmail.com
Κατερίνα Σοφικίτου: 210 8541639, 6937009784, ksofiki@hotmail.com
Νατάσα Αγγελοπούλου: 306973243701, AggelopoulouA@winbank.gr
Σας περιμένουμε να τιμήσετε και φέτος με την παρουσία σας την προσπάθειά μας!
Η συνάντησή μας ορίζεται στο φουαγιέ του θεάτρου στις 8.00 μ.μ.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ NTΕΛΛΑΣ
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1976. Παρακολούθησε μαθήματα στο θεατρικό εργαστήρι «Μαύρη Σφαίρα» της Τότας Σακελλαρίου, ενώ φοίτησε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Β. Διαμαντόπουλου.
Έχει κάνει σπουδές σε πιάνο, ούτι, παραδοσιακό τραγούδι, παραδοσιακά κρουστά και βυζαντινή μουσική. Έχει υπάρξει δάσκαλος παραδοσιακών χορών από το 1998 και είναι μέλος της χορευτικής ομάδας του Λυκείου των Ελληνίδων Αθηνών, όπου έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις σε Ηρώδειο, Παρίσι, Κάιρο, Πεκίνο, Σανγκάη και Μαρόκο.
Μεταξύ άλλων έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις:
«ΑΝΤΙΓΟΝΗ» (Φεστιβάλ Αθηνών, Μικρή Επίδαυρος, 2018), «INSOMNIA GRECA» (σύνολο εγκαταστάσεων/performance, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά 2016), «Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα» (Φεστιβάλ Αθηνών 2015), «Ο Έλλην Βρυκόλαξ» (Μουσείο Μπενάκη, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Σαντορίνη, Σίφνος 2013-14-15), «I Have a dream» (Ιανός 2014), «Ο ξεπεσμένος Δερβίσης» (Πολυχώρος Βρυσσάκι2013) κ.ά.
Έπαιξε, μεταξύ άλλων, στις παραστάσεις: «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» (Φεστιβάλ Αθηνών, Μικρή Επίδαυρος 2018), «Χαμογελαστά παπούτσια» του Π. Αποστολόπουλου (Θέατρο Βικτώρια), «Άμλετ στο σκοτάδι» των Γ. Κατινά και Π. Πανταζή (Τεχνόπολη), «Γιοί και Κόρες» του Γ. Καλαβριανού (Φεστιβάλ Αθηνών, Bios) κ.ά.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ
«Οι άνθρωποι στριφογυρίζουν μέσα στο κλουβί τους που είναι η γη, γιατί ξέχασαν πως μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό».
Ρουμάνος στην καταγωγή, αλλά Γάλλος πολίτης – όπως ο ίδιος δήλωνε και όπως οι περισσότεροι τον θυμούνται – γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1912 και μετανάστευσε σαν βρέφος με την οικογένειά του στη Γαλλία, από όπου καταγόταν η μητέρα του. Το διαζύγιο των γονιών του, όμως, κατά τα σχολικά του χρόνια, τον πήγε πίσω στη γενέτειρά του Ρουμανία, όπου πήρε και πτυχίο γαλλικών σπουδών από το Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Αν και δούλεψε για μερικά χρόνια στο Πανεπιστήμιο, η διδακτορική διατριβή του τον οδήγησε, μαζί με τη σύζυγό του και τη νεογέννητη κόρη τους, και πάλι στη Γαλλία και συγκεκριμένα στο Παρίσι, που έγινε πλέον το “σπίτι” τους.
Εκεί, ο Ιονέσκο ασχολήθηκε με την εκμάθηση αγγλικών, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως διορθωτής τυπογραφικών δοκιμίων για διάφορους εκδότες. Η δουλειά του δεν είχε τίποτα το συναρπαστικό, τίποτα το δημιουργικό. Ο Ευγένιος στεκόταν σαν εξωτερικός παρατηρητής στην δική του ανιαρή καθημερινή ρουτίνα. Η κενότητα της ατέρμονα βαρετής καθημερινότητας και το “ανούσιο” των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόταν, άρχισαν σταδιακά να τον δελεάζουν. Έτσι, επιχείρησε να μεταφέρει το “αδιάφορο” των ωρών κάθε ημέρας του στο χαρτί, δημιουργώντας αλλόκοτα “αντι-έργα, ανούσια εκ πρώτης όψεως, αλλά – με μία δεύτερη ανάγνωση – πλούσια σε ηχηρά μηνύματα. Το θεατρικό αυτό είδος, αν και ο Ιονέσκο δεν θεωρούσε επιτυχημένο τον όρο «παράλογο», προτιμούσε «παράδοξο, χιουμοριστικό, απελπισμένο, τραγικό, ή ό,τι άλλο, αλλά ποτέ “παράλογο”) χαρακτηρίζεται από το “μανιακό” και το “ανούσιο”, χαρακτηριστικά που προσδίδουν ένα κωμικό στοιχείο που υποκρύπτει την – οριακά μεταφυσική – ανησυχία της απόλυτης κενότητας.
Με τα έργα αυτά, που διακρίνονται από χιούµορ, πικρό και µαύρο, µε σαρκασµό και αυτοσαρκασµό, µε τις εµµονές και τις παραξενιές του, µε στοιχεία που ακουµπούν στο γελοίο, αλλά και µε έντονη την αίσθηση του τίποτα και του κενού, ο Ιονέσκο έστησε έναν ολόκληρο κόσµο.
Κατάφερε και αποδόµησε την εξουσία της οικογένειας, του δασκάλου, του πολιτικού· αποδοκίµασε την ψευτιά και την υποκρισία· έριξε τον µεγεθυντικό του φακό στη µοναξιά και στην απελπισία, τονίζοντας όσο κανείς την απόλυτη έλλειψη επικοινωνίας ανάµεσα στους ανθρώπους. Ανηλεής και γκροτέσκος, κυνικός στην επιφάνεια, αλλά χωρίς να στερείται βαθύτερης ευαισθησίας, αποτύπωσε την εποχή του, τα χρόνια µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, και έδωσε νέα πνοή στον 20ό αιώνα.
Κι όσο παράλογο κι αν θα του ακουγόταν, σήμερα περιλαμβάνεται κι αυτός στους «κλασικούς» του θεάτρου.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΑΝΤΙΔΩΡΟ
*Απόσπασμα:
«Πριν την αφύπνισή μου στο θέατρο, οι δάσκαλοί μου ήταν ήδη εκεί.
Είχαν κτίσει τα σπίτια τους και την ποιητική προσέγγισή τους πάνω στα ερείπια της δικής τους ζωής. Πολλοί από αυτούς είναι άγνωστοι ή ελάχιστα τους θυμόμαστε: εργάζονταν σιωπηρά, στην ταπεινότητα των δωματίων πρόβας τους και στις γεμάτες από θεατές θεατρικές αίθουσες τους και σιγά-σιγά, μετά από χρόνια δουλειάς και εξαιρετικών επιτευγμάτων, αποσύρθηκαν σταδιακά από αυτά τα μέρη και εξαφανίστηκαν….
Η θεατρική μου πατρίδα βρίσκεται σε εκείνες τις στιγμές της συνάντησης με τους θεατές που έρχονται κάθε βράδυ στο θέατρό μας, από τις πιο διαφορετικές γωνιές της πόλης μου, για να ενωθούν μαζί μας και να μοιραστούμε μερικές ώρες, μερικά λεπτά. Η ζωή μου είναι φτιαγμένη από αυτές τις μοναδικές στιγμές όταν παύω να είμαι ο εαυτός μου, όταν παύω να υποφέρω για τον εαυτό μου και ξαναγεννιέμαι και κατανοώ το νόημα του θεατρικού επαγγέλματος: το να ζούμε στιγμές αγνής εφήμερης αλήθειας, όπου γνωρίζουμε ότι αυτό που λέμε και κάνουμε, εκεί κάτω από τα φώτα σκηνής, είναι αλήθεια και αντανακλά το πιο βαθύ, το πιο προσωπικό, μέρος των εαυτών μας. Η θεατρική μου χώρα, είναι μια χώρα που υφαίνεται από τέτοιες στιγμές, όπου αφήνουμε πίσω μας τις μάσκες, τη ρητορική, το φόβο του να είμαστε αυτοί που είμαστε και ενώνουμε τα χέρια στο σκοτάδι…
Όταν συνειδητοποίησα ότι το θέατρο ήταν μια χώρα από μόνο του, μια μεγάλη επικράτεια που καλύπτει ολόκληρο τον κόσμο, ένας προσδιορισμός γεννήθηκε μέσα μου, ο οποίος ήταν και η συνειδητοποίηση μιας ελευθερίας: δεν χρειάζεται να πάτε μακριά ή να φύγετε από όπου και αν βρίσκεστε, δεν χρειάζεται να τρέξετε ή να μετακινηθείτε. Το κοινό είναι οπουδήποτε υπάρχετε. Έχετε τους συναδέλφους που χρειάζεστε στο πλευρό σας.
Το ταξίδι σας είναι προς το στιγμιαίο, προς το παρόν, προς την άνευ προηγουμένου συνάντηση ενώπιον των συνανθρώπων σας. Το ταξίδι σας είναι προς αυτούς, προς την καρδιά τους, προς την υποκειμενικότητά τους.. ..».
*Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου 2019, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΔΙΘ), επέλεξε φέτος για τη συγγραφή του σχετικού Μηνύματος τον διακεκριμένο Κουβανό σκηνοθέτη, θεατρικό συγγραφέα, θεατροπαιδαγωγό και καθηγητή, Carlos Celdrán.
