Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο Κώστας Καζάκος σε ηλικία 87 ετών.
Αποχαιρετούμε με βαθιά θλίψη και συγκίνηση έναν από τους μεγάλους του θεάτρου, τον αγαπημένο, τον πολύτιμο, τον αγωνιστή Κώστα Καζάκο.
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 29 Μάη του 1935 και στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ώστε να σπουδάσει παιδαγωγός ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο καθώς δεν του επέτρεψαν να εγγραφεί στη σχολή λόγω έλλειψης χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων. Έτσι, φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).
Η επιλογή του θεατρικού δρόμου ήταν συνειδητή, δεμένη άρρηκτα με την πορεία της ταξικής και ιδεολογικής του συνειδητοποίησης. Από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία», αλλά και σε όλη τη διαδρομή του στο θεατρικό σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καζάκος διένυσε μια εμβληματική πορεία, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων, κατορθώνοντας να «δαμάσει» με καθαρό και γι’ αυτό ουσιαστικά λαϊκό τρόπο, θεατρικά κείμενα -κλασσικής και σύγχρονης δραματουργίας- που απευθύνονται στα πιο μύχια συναισθήματα και στις πιο υψηλές σκέψεις της ανθρωπότητας. Ως θιασάρχης και σκηνοθέτης επέλεγε προσεκτικά τα έργα που ανέβαζε, με κριτήριο να είναι κοινωνικά και ιστορικά χρήσιμα, όπως η παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα «Το μεγάλο μας τσίρκο». Μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές, πολιτικές και κοινωνικές στιγμές του. Μια παράσταση – αντιχουντικό σύμβολο.
Το 1973, τιμήθηκε με το Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την αρτιότερη παραγωγή, της μεταφοράς της Λυσιστράτης.
Στη μακρά προσφορά του στο θέατρο ανεξίτηλη σφραγίδα άφησε εκτός από τη θρυλική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» με την Τζένη Καρέζη και τον θίασο τους το 1973 , νωρίτερα η παράσταση «Θεοδώρα η μεγάλη» (1968), κι αργότερα «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν, «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.
Πρωταγωνίστησε σε πολλές ακόμα θεατρικές επιτυχίες όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Άρθουρ Μίλερ και «Η όπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Λιρ» (1996) του Σαίξπηρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997), κ.ά.
(Σε συνέντευξη του για την παράσταση «Η Ανάκριση» του Πέτερ Βάις, ένα συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό και δριμύ κατηγορητήριο κατά του ναζισμού, που βασίστηκε στα πρακτικά της δίκης βασικών στελεχών του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης του Άουσβιτς).
Στην τηλεόραση συμμετείχε συχνά ως ηθοποιός ή σκηνοθέτης σε τηλεοπτικές σειρές όπως Μαρίνα Αυγέρη, Μεγάλη Περιπέτεια, Ο μεγάλος ξεσηκωμός, Μαύρη Χρυσαλλίδα, Κλειστά Παράθυρα, Τμήμα Ηθών, κ.ά.
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Επίσης, ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Άδειας Άσκησης επαγγέλματος του Ηθοποιού, συνιδρυτής του Ελεύθερου Θεάτρου (μαζί με τον Λέοντα Τριβιζά) και ιδρυτής του ιδρύματος «Τζένη Καρέζη».
Με την Τζένη Καρέζη ήταν παντρεμένος από το 1968 μέχρι το 1992 με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο ενώ από το 1997 ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά τον Αλέξανδρο, την Ηλέκτρα, τη Μάγια και την Άρτεμι – Γεωργία που σε ηλικία 8 μηνών, έχασε τη ζωή της λόγω μίας σπάνιας ασθένειας.
Ο Κώστας Καζάκος είχε εκλεγεί βουλευτής με το ΚΚΕ στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2007 και του Οκτώβρη 2009, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Ο Κώστας Καζάκος θα μείνει στις καρδιές μας, θα μείνει στις καρδιές όλου του κόσμου του λαϊκού, αυτού, που τόσο αγαπούσε και τόσο του έμοιαζε γιατί ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος και δύναμη πρωταγωνιστής, όχι απλά στη σκηνή, στα πλατό, στις εξέδρες των διαδηλώσεων, αλλά τελικά στην Ιστορία.
Κλείνουμε με λίγα δικά του λόγια γεμάτα δύναμη και ορμή.
«Ο άνθρωπος παλεύει να φτιάξει τη ζωή του ανθρώπινη, που ν’ αξίζει τον κόπο να τη ζει. Κι ακόμα περισσότερο ένα βήμα, να τη φτιάξει έτσι που ν’ αξίζει τον κόπο να πεθαίνει για χάρη της»
Σε ευχαριστούμε Κώστα Καζάκο
Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη σου σύντροφο Τζένη, τα παιδιά, τα εγγόνια σου και όλους τους δικούς σου.