Η θεατρική ομάδα του ΠΟΚΕΑΤΕΠ ευχαριστεί θερμά όλους τους συναδέλφους και φίλους που στήριξαν την παράσταση με την παρουσία και τις καλοπροαίρετες κριτικές τους, και σας αφιερώνει στιγμιότυπα από τις παραστάσεις, τα καμαρίνια , τις πρόβες και τις ηρωϊκές εξόδους τους!
Ευχόμαστε πάντα ευτυχείς συνεργασίες και να σμίγουμε σε ευχάριστες και δημιουργικές συναντήσεις!
ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
“Όταν γράφω νουβέλες βρίσκομαι στο στοιχείο μου, ενώ όταν γράφω θέατρο αισθάνομαι άβολα, σαν να έχω κάποιον πίσω μου να μου δίνει καρπαζιές”
Αντόν Τσέχωφ (1895)
Πέρα από το πασίγνωστο θεατρικό του έργο, για πολλά χρόνια, το πεδίο καλλιτεχνικής δημιουργίας αλλά και βιοπορισμού του Α.Τσέχωφ ήταν οι νουβέλες και τα σύντομα διηγήματα. Στα κείμενα αυτά αποτυπώνονται όλες οι εκφάνσεις της καθημερινής ζωής και διαφαίνεται η ανθρωποκεντρική ματιά του συγγραφέα, η αντικειμενικότητά του απέναντι στα πρόσωπα και η απουσία ιδεολογικών διακηρύξεων. Οι ιστορίες του, που κάποιες αποτελούν τον κορμό της σύνθεσής μας, είναι “μια σειρά από κομψά μπουκαλάκια γεμάτα με όλα τα αρώματα της ζωής”*.
Ο Τσέχωφ στα διηγήματά του σκιαγραφεί τη ζωή σαν ένα μείγμα γελοιότητας και ενθουσιασμού, χυδαιότητας και θλίψης, κοινοτοπίας και μυστηρίου. Δημιουργεί μια πινακοθήκη προσώπων, που, όταν παρουσιάζεται στο θεατή, προκαλεί ένα αβίαστο χαμόγελο, ενώ συγχρόνως του σφίγγει την καρδιά.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο αποτέλεσε τον πυρήνα και της δικής μας θεατρικής σύνθεσης: σύντομες σκηνές όπου το κωμικό πάει χέρι χέρι με τη μελαγχολία, όπως δηλαδή συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή. Ένα παράδοξο, ανθρώπινο τσίρκο, μέσα στο οποίο όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε τα “νούμερά” μας: να βιώσουμε τις χαρές, τις εκρήξεις και τις απογοητεύσεις μας, να διατυπώσουμε τα αναπάντητα ή μη ερωτήματά μας, να ερωτευτούμε με ή χωρίς επιτυχία, να αδικηθούμε ή να αδικήσουμε, να περιφέρουμε το ναρκισσισμό και τις απαιτήσεις μας και φυσικά, να νιώθουμε τελείως ανικανοποίητοι. Κι έπειτα, με αυτή την αίσθηση, να αποσυρθούμε στις θέσεις μας για να παρακολουθήσουμε υπομονετικά τα “νούμερα” των άλλων.
Τα κείμενα του Τσέχωφ αποτέλεσαν μια ωραία ευκαιρία για αυτή την πρώτη μας συνάντηση με τη θεατρική ομάδα του ΠΟΚΕΑΤΕΠ. Υπήρξαν το πεδίο ενδιαφέρουσας θεατρικής εργασίας, ένα μέρος της οποίας παρουσιάζεται ως ολοκληρωμένη παράσταση με τον τίτλο “Γιατί πετούν τα πουλιά”.
Είναι πολύ ωραίο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που αγαπούν με πάθος το θέατρο. Οι ταμπέλες “ερασιτέχνης”, “επαγγελματίας” κλπ εξαφανίζονται όταν η ίδια η θεατρική πράξη προκύπτει από βαθιά ανάγκη και αντιμετωπίζεται με τέτοια ευαισθησία και αγάπη, όπως αυτή που συναντήσαμε.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον καθένα από τους ηθοποιούς μας ξεχωριστά.
Θα θέλαμε επίσης να ευχαριστήσουμε τον σκηνοθέτη Γιάννη Μόσχο, καθώς και τον μεταφραστή Γιώργο Δεπάστα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου τους “Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας” που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών (2014, 2015). Η δική μας σύνθεση βασίστηκε καταρχάς στο κείμενο αυτό, διαφοροποιήθηκε ωστόσο στη συνέχεια, αρκετά.
Ας τελειώσουμε με μια φράση του Τσέχωφ, αφιερωμένη στους ηθοποιούς μας. Μάλλον εκφράζει και αυτούς και εμάς.
“ Βαριέμαι, τρώγομαι με τα ρούχα μου και ζηλεύω το ποντίκι που ζει κάτω από το πάλκο του θεάτρου.”
Μαρία Μαγκανάρη- Σύρμω Κεκέ
Μάϊος 2016
*Διατύπωση του Γκόρκι για τα διηγήματα του Τσέχωφ.
