Το βίντεο της παράστασης όπου η θεατρική ομάδα του ΠΟΚΕΑΤΕΠ, στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2014, συμμετείχε ως χορός στην παράσταση του τότε δασκάλου της Γιάννη Καλαβριανού.
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Θεάτρου στις 27.3.2020 ο σκηνοθέτης έκανε την παρακάτω εξαιρετική ανάρτηση. Διαβάστε την, παρακαλούμε, και μετά παρακολουθήστε την παράσταση!
“Το 2014, πηγαίναμε για τρίτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, μετά τις “Παραλογές” και το “Γιοι και κόρες”. Παρουσιάσαμε την πρώτη εκδοχή μιας μεσαιωνικής ερωτικής ιστορίας, συστήνοντάς στο ευρύ κοινό -πλην φιλολόγων και ιστορικών ελάχιστοι γνώριζαν-τον Αβελάρδο και την Ελοΐζα. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε 4 ώρες. Τα διάφορα τεχνικά ζητήματα της παράστασης εκείνης, σε συνδυασμό με όντως ριψοκίνδυνες επιλογές έφεραν μια περίεργη υποδοχή της. Από τις γενικότητες που συνήθως καταφεύγει κανείς όταν δεν συνδέεται με ένα γεγονός, τις αμήχανες βιαστικές κριτικές, μέχρι τις χαιρέκακες κατάμουτρες δηλώσεις ικανοποίησης του κατά τη γνώμη τους στραβοπατήματος. Ήταν κάτι σαν “ε πιτέλους, την πατήσατε”.
Το καλοκαίρι που ακολούθησε ήταν πολύ περίεργο. Όταν συνήλθαμε, την ξαναδουλέψουμε από την αρχή, κείμενο, σκηνικά, μόνο 3 ηθοποιοί, μουσική, αφαιρέθηκαν τα βίντεο κ.λ.π. και την παρουσιάσαμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και σε περιοδεία.
Και ήρθε η απόλυτη αντιστροφή. Μόνο έπαινοι, το θέατρο καθημερινά γεμάτο και οι 10 παραστάσεις της Θεσσαλονίκης έγιναν 30.
Η δεύτερη υποδοχή της, ήταν τόσο θεαματικά θερμή, που σχεδόν πίστεψα πως όντως είχα σφάλει συνολικά στην πρώτη εκδοχή και πέρασε πολύ καιρός για να καταφέρω να την επεξεργαστώ μέσα μου. Δεν μπορούσα ούτε καν το βίντεο της να ξαναδώ.
Για σήμερα Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, ποστάρω την παράστασή που μας έφερε σε μεγάλη αμηχανία.
Όχι για να συνταχθώ με απόψεις του τύπου “επανατροφοδότηση μέσα από τον πόνο, μετατροπή της αστοχίας σε κάτι θετικό” και λοιπά χρησιμοθηρικά μανιφέστα αυτοβελτίωσης, αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Επειδή παραδέχομαι πως έκανα λάθος, ενσωματώνοντας την εντύπωση κάποιων και προβάλλοντάς την μέσα μου ως εντύπωση των πολλών.
Η μητέρα μου έλεγε, με αληθινή απορία, “δηλαδή θέλετε να μου πείτε πως εσείς οι 9 έχετε δίκιο και εγώ άδικο;”
Οι πολλοί μπορεί να έχουν δίκιο. Όχι όμως επειδή είναι πολλοί.
Επίσης, κάποιοι που μπορεί να κάνουν μεγαλύτερη φασαρία, είτε λόγω φύσης, είτε δοσμένου βήματος, δεν είναι αναγκαστικά “οι πολλοί”.
Και επιτέλους, μπορώ να παραδεχτώ πως η πρώτη εκδοχή της παράστασης είναι συνολικά καλύτερη από τη sold out δεύτερη.
Στους καιρούς λοιπόν που δοκιμάζεται η μοναχική γνώμη, εύχομαι να συνεχίσουμε να βλέπουμε καθαρά μέσα από την όποια καταιγίδα μας χτυπάει και να αντιδρούμε αληθινά και ψύχραιμα σε ό,τι πιστεύουμε και μας συγκινεί. Και που μακάρι να συγκινεί και τους πολλούς. Αλλά αν όχι, δεν πειράζει καθόλου.
“Θελήσαμε να μιλήσουμε για να δημιουργήσουμε τάξη.
Μακάρι και λίγη ομορφιά,
σ’ έναν κόσμο γεμάτο χάος, σκοτάδι και θόρυβο,
όπως αυτός που μας περιβάλλει.
Γιατί υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν
και πράγματα που γίνονται.
Και οι μεγάλες αγάπες πάντα συμβαίνουν
και ποτέ δεν γίνονται.
Γιατί ο θάνατος είναι ολέθριος.
Μα η ζωή πιο ολέθρια.
Γιατί ο χρόνος θαμπώνει τα γεγονότα.
Και ο έρωτας θαμπώνει το μυαλό.
Γιατί ο χρόνος και ο έρωτας θαμπώνουν τα πάντα.
Και έμειναν μεταξύ εισπνοής και εκπνοής.
Είμαστε άνθρωποι….
Δεν προλάβαμε αγάπη μου. Ποτέ δεν προλαβαίνουμε.
Παρακαλώ, να πέσει το χιόνι.
Όλα στην ώρα τους γίνονται,
μα και τόσο λάθος…”
Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη, Γιώργο Γλάστρα, σας εκτιμώ και σας αγαπώ βαθιά. Εύα Μανιδάκη, Ιωάννα Τσάμη, Χρήστο Παπαδόπουλε, Σάκη Μπιρμπίλη, Άγγελε Τριανταφύλλου, Στάθη Μήτσιο, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Ελίνα Γιουνανλή και όλα τα παιδιά του ΠΟΚΕΑΤΕΠ, ήταν μια στιγμή ευτυχίας. Αλλά άργησα να το καταλάβω. Σας ευχαριστώ όλους πολύ.
(με την ευγενική παραχώρηση του Φεστιβάλ Αθηνών)”
